29 en 30 December
Onze reisdagen zijn aangebroken. In uren geteld natuurlijk geen dagen maar met het tijdsverschil erbij dan weer wel. Na het ontbijt hebben we de koffers ingepakt, 2 grote en een kleintje. De 2 grote hadden we al aangemeld als ruimbagage, van de kleine kregen we (zoals meestal) de melding dat we die gratis als ruimbagage konden inchecken zodat het scheelt in de cabine. Maar we waren van plan die kleine in een van de grote koffers te doen (want we dachten zeeën van ruimte over te hebben) dus die hadden we niet aangemeld. Je begrijpt het al, de kleine paste niet in de grote dus moest toch als carry on mee. Ach dan laten we hem bij het boarden nog inchecken voor het ruim want dat roepen ze toch altijd om.. geen erg in gehad wat we in die koffer pakten en vergeten dat we daarmee eerst door security moesten. Hij kwam inderdaad op een zijspoor, wat eruit gehaald werd was een fles Frank’s Red Hot die we voor Martijn hadden meegenomen 😑
Maar voor dit alles hebben we de auto teruggebracht naar Alamo, dat verloopt altijd vloeiend en voor we het wisten zaten we in de shuttle naar het vliegveld. United heeft daar buiten balies staan, dan kun je je vooraf aangemelde koffers al laten labelen en op de band leggen. Scheelt weer wat gezeul 😊Bij security aangekomen was het flink druk, maar het liep allemaal snel door gelukkig we hoefden niet stil te staan. Wel weer alles met batterijen uit je tas, schoenen riem en jas uit. Iemand voor ons had zijn of haar telefoon in het bakje laten liggen, Eddy gaf hem aan de persoon die aan het einde van de band stond maar die zei ‘hij blijft even hier liggen en dan zien we wel of er iemand voor komt’. Dat hadden we in Egypte ook al met een tablet meegemaakt (je kijkt toch of het bakje leeg is als je je spullen pakt??).
We waren ruim op tijd bij de gate en aten onze kleine veel te droog uitgevallen empanada voor $ 6,50 op met een koffie en een blueberry muffin van Starbucks op (het was inmiddels 12.30 en eer we weer wat zouden eten was het op zijn vroegst vier uur). Kleine koffertje ook ingecheckt dus dat scheelde weer wat tot we in Amsterdam zouden komen.
Nog eenmaal genoten van het zicht op blauwe lucht en wit besneeuwde bergen en daar gingen we, op weg naar Chicago. Na een rustige vlucht met een paar kleine hobbels kwamen we aan, we zagen het onderweg in 10 minuten donker worden.
We liepen een klein kwartiertje naar de volgende gate waar het boarden al gestart was (met een korte stop voor toilet en de waterfles vullen met zwembadgeurwater) dus voor we het wisten zaten we in de dreamliner. We hadden economy plus stoelen gereserveerd, nog net wat meer ruimte plus weer het geluk dat we drie stoelen voor onszelf hadden wat echt heel erg fijn is!
De terugvlucht was slechts 7 uur en een beetje maar ja lang voelt het alsnog natuurlijk. We vinden het ritme wat ze aanhouden best heel prettig: Departure – meal – lights out – lights on – snack – arrival. In de dreamliner kun je ook niet zelf beslissen of je je raam open of dicht hebt (figuurlijk dan) maar dat gaat automatisch. Dus geen irritatie als je buurman in zonlicht wil zitten als jij wilt slapen, heel fijn. Er wordt trouwens wel de hele vlucht door water rond gebracht. Voor ons zat een dame met een baby die ongeveer 3/4e van de vlucht gehoest heeft dus ja echt stil was het niet haha. Maar goed alles prima verlopen en gelukkig was de wind vandaag niet zo heftig in Amsterdam!
Na een volle treinrit (oh ja het is zaterdag daar hadden we vooraf ook niet over nagedacht dus een plekje vinden met al onze bagage is niet ideaal) en de bus als toetje kwamen we weer thuis binnen waar een paar mooie cadeaus van Martijn en Kseniia en Tessa en Jacob op ons stonden te wachten ❤️
Nu kunnen we gelukkig nog een paar dagen bijkomen en het ergste gemis gevoel toch weer kwijtraken want zo gaat het gelukkig steeds al was het nu heel wat heftiger. Till we meet again mooi Colorado maar vooral Tessa en Jacob!
