27 juli: Kalispell (MT)– Pincher Creek (AB, CANADA)
Pincher Creek, Canada
Na een zoet ontbijt in het hotel, er stond o.a. een pancake machine die verse pancakes bakt binnen een minuut, hartig beleg kennen ze niet hier in de wat betaalbare hotels, zijn we op weg gegaan richting Glacier NP. Na een aantal miles begonnen we aan de Going to the Sun Road die als 1 van de mooiste wegen bekend staat. Het is een smalle weg langs de bergen omhoog waarbij je uitzicht hebt op gletsjers en diepe dalen. Voertuigen langer dan 6.4 meter mogen er niet over rijden. In het voorjaar hebben sneeuwruimers het niet makkelijk om de weg begaanbaar te maken, soms ligt er 24 meter sneeuw! Ze zijn er ongeveer 10 weken mee bezig.
Het was een prachtige rit in ieder geval met mooie uitzichtpunten. Op Logan Pass, waar we een wandeling wilden maken naar Hidden Lake was de toch al grote parkeerplaats zo vol dat we na een paar rondjes rijden helaas verder moesten rijden.
Bij een van de stops kwamen we bij een mooie snelstromende rivier, waar je op wat rotsen kon gaan staan om foto’s te maken. Een wat oudere man stond bij Eddy en Martijn op die rotsen en voor we het wisten gleed hij uit en viel ondersteboven in het water! Hij kon gelukkig direct naar de overkant komen en houvast vinden. Je moet er niet aan denken wat er was gebeurt als hij meegevoerd was door het water, het was een en al rots. Eddy hielp hem eruit, hij had zich niet bezeerd maar was wel een camera met losse lens en zijn bril kwijt. De camera die hij nog om had hangen was doorweekt dus die zal ook wel verloren zijn. Wat een schrik!
Aan het eind van de weg zijn we na een koffie en frisdrank stop op weg gegaan naar een andere ingang van het park, bij Many Glacier. Deze weg was een stuk minder druk, en zo mogelijk nog mooier omdat we langs een prachtig meer reden met de bergen om ons heen.
Bij het Many Glacier hotel aangekomen was het plan een hike te maken naar Hidden Falls, dus we hebben ons voorbereid door schoenen aan te doen, de rugzak verstandig te bepakken en ons met muggenspray in te spuiten. Toen we eenmaal het begin van het pad gevonden hadden bleek het niet al te druk te zijn en het pad een echt bospaadje te zijn… vrij aan het begin stond er een waarschuwingsbord dat je in een gebied kwam waar vaak beren gezien worden. Na een paar meter zag ik het al niet meer zitten, wij, supertoeristen zonder bescherming in de vorm van berenspray, fluiten of bellen… al half in paniek ben ik onder protest van de rest alvast op een loopje het paadje terug gegaan! Niemand was daar gelukkig mee, we zouden een prachtige hike maken en bij mooie meren komen. Ik probeerde nog te dreigen met een parkranger, als ik daar aan zou vragen of het verstandig was om onbeschermd te gaan hiken zou hij vast zeggen dat ik gelijk had… maar dat hoefde dan weer niet. Nou ja, het was even balen maar we zijn verder op pad gegaan, de weg liep nog maar een klein stuk verder daarna was het omdraaien en zouden we op weg naar het hotel.
Halverwege de terugweg riep Martijn dat hij ‘ iets’ zag zitten in de bosjes langs de weg, waarop we een stukje achteruit reden en ja hoor er liep een (zoals we even later lazen) ‘brown coloured black bear’. We hebben hem een tijdje gevold, het struikgewas was best dik dus hij was lastig te zien. Na ons stopten er nog wat auto’s om te kijken. Na een minuut of 10 zagen we een stuk voor ons op de weg plots 2 mini zwarte beertjes oversteken! Iets dichterbij gereden bleek dat moeder al in de stuiken zat, direct naast de weg en met haar 2 jongen. We hebben mooie foto’s kunnen maken en ze een tijd gevolgd.
Er kwamen steeds meer auto’s die stopten natuurlijk, ook af en toe wandelaars die niets vermoedend de beren tegemoet gingen. Gelukkig werden ze door meerdere mensen gewaarschuwd met een hard ‘BEAR!’ geroep of een claxon. Toen we nog naar moeder en kids aan het kijken waren kwam er vanaf de andere kant van de weg plots een nog jonge grizzly beer aan, die rustig overstak en richting moeder en kinderen liep. Helaas konden we het vervolg niet meer meemaken want er kwam een parkranger die iedereen wegstuurde.
Dat was wel geweldig, 5 beren gezien voor we Glacier verlieten!
Het duurde niet lang voor we een volgende ingang van Glacier NP tegenkwamen, hier zouden we ook de grens naar Canada over gaan. Er was eigenlijk niemand op die weg, dus geen wachttijd voor ons. Er werd alleen gevraagd hoe lang we bleven, waar we heen gingen, vanaf waar we terugvlogen en of we geen alcohol/tabak/berenspray bij ons hadden en na een minuut of wat waren we aan het rijden in Alberta!
Nu op weg naar ons hotel, een super 8 wat prima bevallen is en al schreef ik gisteren dat we bijna nooit iets hartigs eten was in dit hotel een ontbijt met roerei, spek en worstjes dus niets gezegd! Ook het uitzicht was mooi op de Canadese Rockies in de verte.
We hebben wat gegeten.. heel makkelijk door even naar de Mc Donalds te gaan aan de overkant van ons hotel. Na het eten zijn we naar de kelder afgedaald om met zijn vieren bezit te nemen van de hottub, het was toch al best stil in dit hotel en ook hier was niemand te bekennen. Ondertussen draaiden er eindelijk wasjes want onze koffers waren bijna leeg onderhand..l
Of er vandaag foto’s bij komen weet ik nog niet… Dat lukt niet overal! Maar… op magische wijze hebben we de foto’s van onze dag in Badlands en Mount Rushmore kunnen terughalen van het kaartje dus die staan nu bij de desbetreffende dag!
Vandaag reden we 299 km.
Hotel: Super 8, Pincher Creek
