9 augustus 🎈: Seattle
SeaTac, WA
Vandaag is Tessa bezig aan haar 2e stuk verjaardag, volgens Nederlandse tijd was ze gisteren al jarig (iedereen bedankt voor de felicitaties!). We zijn op tijd gaan ontbijten en op weg gegaan richting Olympic NP om daar een klein stukje van te bezoeken. Dit was zo’n 2 1/2 uur rijden, een hele trip maar we wilden graag het Quinault Rain Forest gezien hebben! We reden door Tacoma, een flinke stad. Daarna kwamen weer in vertrouwd bosgebied, hier en daar een aangereden hertje langs de kant en weinig verkeer.
In Quinault hebben we ‘the largest spruce tree of the world’ bekeken, een soort spar van ca. 1000 jaar oud. Wat een reusachtige boom.
We zijn nog wat verder gereden en gestopt bij een plek in het bos waar een prachtige waterval te zien was, omringd door boomstronken, rotsen en met mos bedekte bomen. Eddy en Martijn klommen nog een stuk omhoog richting de waterval.
We besloten om niet verder het bos in te gaan maar wat verder te rijden naar Kalaloch beach wat aan de kust ligt van de Pacific. Dat was nog een half uurtje verder, maar de moeite waard. Het begin van het strand ligt bezaaid met boomstammen, net als we wel eens bij meren zagen.
Hier stond wel een bord met uitleg over de stammen, weten we ook het hoe en waarom daarvan. Er waaide een fijne mistnevel over het zand wat erg mooi was. Bij aankomst leek het net of er een donkere lucht over zee aan kwam, maar dat bleek gewoon blauwe lucht te zijn (natuurlijk, slecht weer bestaat voor ons in deze vakantie niet blijkbaar).
Vreemd dat er een hele lijn krabbenpoten en andere onderdelen lag op het strand, zover je kon kijken. We hebben er een half uurtje rondgelopen, onze voeten vonden een paar stappen in het koude water van de Pacific wel genoeg.. Mooie foto’s kunnen maken, helaas veel last van de zwarte lens-vlekjes dus thuis wacht er nog wat werk om die weg te gaan werken. We kochten een broodje in het winkeltje en begonnen aan de terugreis van drie uur naar ons hotel in Seatac (vlak naast het vliegveld). We wilden om 18.30 terug zijn omdat we om 18.45 onze stoelen konden reserveren voor de terugvlucht. Dat is gelukt, al waren er al heel veel plekken weg waar je met vier bij elkaar kunt zitten! We vliegen met een 777 terug (waarvan we pas hoorden bij de Boeing tour dat er zo’n 1000 van vliegen op dit moment).
Onze drukke dag ging verder, Martijn reserveerde via zijn telefoon tickets voor de Space Needle, maar we moesten ook nog eten. Hiervoor zijn we eenmaal aangekomen in Seattle gestopt bij een Pizza Hut, bestelden pizza’s en hebben die deels in de auto verorberd (de tijd vloog voorbij, inmiddels was het al 20.40 en om 21.30 was onze ‘launch time’). We parkeerden even na 21.00 bij de Space Needle en na een toiletbezoek (wat een gigantische kieren hebben de toiletten in Amerika en Canada toch) stonden we keurig op tijd in de rij voor de tassen en ticketcontrole.
Eenmaal in de lift aangekomen zouden we binnen 50 seconden de 184 meter bereikt hebben en werd de lift plotseling doorzichtig zodat je onder weg al naar alles om je heen kon kijken (als je dat durft dan :)) Het was inmiddels donker geworden dus er waren duizenden lichtjes te zien. We hebben een rondje buiten gelopen, wel mooi hoor zo hoog! Tessa en ik hielden ons angstvallig vast aan de relingen (alsof dat ergens voor helpt). De snelwegen (hier volgens mij altijd overvol dag en nacht) waren te zien als soort lichtwatervallen die langzaam bewogen.
Binnen kon je je naam achterlaten bij mega interactieve schermen die er hingen.
Het was weer eens wat anders dan de Eiffeltoren en voor Tes met haar hoogtevrees een hele prestatie want het is echt heeeeel hoog!
Na de terugrit door het drukke Seattle zijn we tegen twaalf uur gaan slapen. Onze laatste nacht aan de andere kant van de oceaan!
Foto’s uploaden lukt al even niet meer, ik probeer het straks nog..
Vandaag reden we 610 km.
